“Πόσο μου λείπει η ζεστή αγκαλιά σου, όπως τα καλοκαίρια με κόβουν σαν μαχαίρια, λείπεις και είμαι μόνος μου κρυώνω, δεν αντέχω παγώνω, νιώθω να τελειώνω” αυτό μας έλεγε ο Σώτης Βολάνης πριν από 15 χρόνια. Ένα τραγούδι που τον έφερε στην κορυφή της επικαιρότητας πάρα πολύ γρήγορα. Ένα τραγούδι που είχε γίνει ύμνος για πάρα πολλούς μήνες. Δεν υπήρξε Έλληνας που να μην το είχε τραγουδήσει.
Φέτος, μαζί με τη συνεργασία του Χρήστου Αναστασίου λέει πως δεν του λείπει η ζεστή αγκαλιά της, δεν κρυώνει δεν παγώνει όπως πιο παλιά.. και πως βρήκε μια καινούρια αγάπη και την ξεπέρασε. Ακούστε εδώ
